Tuesday, June 23, 2009

Και ξυπόλυτη χορεύω...


Πρόβλημα. Ο ακριβής ορισμός του απουσιάζει πλήρως από το λεξικό της μέχρι τώρα ζωής μου. Σίγουρα είναι υποκειμενικός. Και σίγουρα μοναδικός κάθε φορά. Περιστρέφεται γύρω απ’ τον καθένα μας δίνοντας την αίσθηση πως είμαστε κάτι ξεχωριστό για το πρόβλημα. Όπως και εκείνο, για εμάς. Δεν υπάρχει ολόιδιο του πουθενά σε όλο το σύμπαν. Όσο και να ψάξεις, η μοναδικότητα του, εκείνο το χαρακτηριστικό που το κάνει τόσο ιδιαίτερο, τόσο δυναμικό, ώστε να σου καθορίσει τη μέρα, την εβδομάδα, τον μήνα, τη ζωή, είναι ένα. Εσύ. Άλλωστε όλα τα υπαρκτά προβλήματα, είναι πάντα, μόνο τα δικά μας.
Κάθε τι δικό μας, πρέπει οπωσδήποτε να διαφέρει από οτιδήποτε άλλο υπάρχον. Ακόμη και αν αυτό είναι ένα ζευγάρι παπούτσια που βγαίνει σε χιλιάδες πανομοιότυπα και κοπιές. Είναι δικό σου, άρα μοναδικό. Ξεχωρίζει από χιλιόμετρα και σε κάνει να λάμπεις. Ένα ζευγάρι παπούτσια είναι το πρόβλημα. Τα φοράς, τα βγάζεις, τα λερώνεις, σου κάνουν ωραίο πόδι, σε κόβουν στο κουντεπιέ, τα πετάς γιατί παλιώσανε. Και όμως, όταν τα ανακαλύπτεις πρώτη φορά στη βιτρίνα, νομίζεις ότι είναι κάτι το συναρπαστικό. Κάτι που αξίζει να ασχοληθείς μαζί του. Εκείνη τη στιγμή που τα μάτια σου λάμπουν και σχηματίζεται στις κόρες το σύμβολο του ευρώ μαζί με ένα μείον μπροστά δε σκέφτεσαι ότι μπορεί να τα έχει ήδη κάποιος αγοράσει, να τα έχει φορέσει, να τα έχει βαρεθεί. Ίσως να μην τον διευκόλυναν στο περπάτημα, αντίθετα να του δημιούργησαν πληγές στα πόδια.
Έστω ότι η βιτρίνα είναι ίσως ο κόσμος που κατοικούν τα προβλήματα. Εκείνα με την απλησίαστη τιμή είναι τα πιο δύσκολα προβλήματα. Δε μπορούν να τα αγοράσουν όλοι. Και όταν το κάνουν δε μπορούν εύκολα να πείσουν το πόδι τους να τα συνηθίσει. Δε μπορούν να τα ξεφορτωθούν από την παπουτσοθήκη γιατί η απόδειξη είχε τριψήφιο αριθμό πάνω. Τα υπομένουν. Ώσπου κάποια στιγμή, μένουν στο ράφι ή απλά η συνεχής τριβή με την άσφαλτο τα φθείρει. Οι σόλες τους εξαφανίζονται. Στο ράφι με τα τριψήφια βρίσκεται η πείνα, η φτώχεια, η απόλυση με ένα τρέχον δάνειο, η μόλυνση του περιβάλλοντος, η κατάθλιψη, η μοναξιά, η στέρηση της ελευθερίας. Εκείνα με την φυσιολογική τιμή είναι προσιτά στους περισσοτέρους. Είναι τα συνηθισμένα προβλήματα, που απασχολούν σχεδόν τους πάντες. Δε λύνονται από τη μια στιγμή στην άλλη, αλλά κάποια στιγμή εξαφανίζονται. Αυτά τα παπούτσια είναι εύχρηστα, φοριούνται όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Πολλές φορές όταν δε μπορείς να τα φορέσεις πια, είτε γιατί το πόδι σου μεγάλωσε, είτε γιατί τρυπήσανε από την υπερβολική χρήση, στεναχωριέσαι που δεν τα έχεις. Είχες με κάτι να ασχολείσαι τουλάχιστον… Στο δεύτερο ράφι, στέκονται προβλήματα που νομίζουμε ότι ανήκουν στο προηγούμενο. Πλεονεξία, εγωισμός, δε-με-καταλαβαίνει-κάνεις- ενώ-στην-ουσία-το-κάνουν-πολλοί-αλλά-δε-θέλω-να-το-παραδεχτώ. Όσο για εκείνα με την εξευτελιστική τιμή ή αλλιώς ευκαιρίας, είναι τα σχεδόν ανύπαρκτα. Ό, τι παίρνεις αγοράζεις, λένε. Έχουν δίκιο. Τη μία ημέρα υπάρχουν, την άλλη έχουν χαθεί. Δια παντός. Μαγικά. Απουσιάζουν, τέλος πάντων. Πότε-θα-με-πάρει-τηλέφωνο, είμαι-άσχημος/η, τι-να-βάλω-απόψε-δεν-έχω-τίποτα, πρέπει-να-ζητήσω-από-τον-πατέρα-μου-να-αλλάξει-λάδια-στην-πόρσε, έχω-κυτταρίτιδα. Τρίτο ράφι, αριστερά.
Κάθε φορά που πλησιάζεις στη βιτρίνα, δε ξέρεις τι να πρωτοπάρεις. Είναι όλα τόσο φανταχτερά. Το τι θα σε οδηγήσει, όμως, στο ταμείο, ίσως είναι διαφορετικό από αυτό που πίστευες ότι αγόρασες. Μήπως τελικά να αρχίσω να κυκλοφορώ ξυπόλητη;