Το ταξίδι δεν ήταν μακρύ. Δεν ήταν «το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ». Δεν ξέρει τι ήταν. Ξέρει μόνο τι δεν ήταν.
Αποφάσισε να οδηγήσει ήσυχα μετά την επιχείρηση θραύσης εντοιχισμένων και μη αντικειμένων στο γραφείο. Ο σωληνοκάβουράς του στο χέρι ξεχείλισε αηδία. Από τις λαβίδες ξεχύνονταν σε κάθε χτύπημα επιληπτικά κύματα αποστροφής και σιχαμάρας. Τα θραύσματα από τις υπολογιστικές οθόνες πετάγονταν με ορμή στους τοίχους. Για κακή του τύχη όμως το έμψυχο υλικό δεν παρευρέθηκε στο όργιο καταστροφής και έτσι απεφεύχθη το σφήνωμα των παραπάνω θραυσμάτων σε δερματικές σχισμές, κοιλότητες και λοιπές εγκοπές. Ανεπανάληπτο κρίμα. Αδικαιολόγητη απουσία αιμάτινου στοιχείου. Αν εξαιρέσεις λίγο τα δάχτυλά του. Λίγο.
Το σπίτι το άφησε σε ελαφρά ταραχώδη κατάσταση που σίγουρα όμως δεν πρόδιδε. Δεν πρόδιδε την απόδραση. Μπορεί κανείς να το παρεξηγούσε απλά ως μια αναμπουμπούλα. Στιγμιαία παροχέτευση θυμού. Ή απενεργοποίηση ενεργητικότητας. Ή ένα καθησύχασμα-καταλάγιασμα. Σκέτο σαν φραπές. Τώρα κάτι μαξιλάρια που πετάχτηκαν στο δρόμο όπως και κάτι ξεκοιλιασμένα στρώματα ανακατεμένα με ζάχαρες και αλεύρια χαρακτηρίζονται ως παράπλευρες απώλειες.
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν πριν το ταξίδι τις έζησε σε έναν ανεμοστρόβιλο σκόνης. Ακανόνιστο και με υπερβάλλοντα ζήλο. Τον συνεπήρε η φόρα του (του ανεμοστρόβιλου). Μα καλά πόσοι τόνοι σκόνης κρύβονταν κάτω, πίσω, πάνω, μέσα σε όλα τα αντικείμενα; Κάθε πλήκτρο του πληκτρολογίου εξαπέλυσε χιλιάδες κόκκους σκόνης στην ατμόσφαιρα μετά το ξερίζωμα. Που σημαίνει ότι βρίσκονταν εκεί από πριν και δεν προκλήθηκαν κατά την επίθεσή του. Τον κύκλωσαν πάντως και του επιτέθηκαν στα ρουθούνια. Ενσωματώθηκαν στην αποστροφή του και την σκόρπισαν εκ νέου στην ατμόσφαιρα. Ενισχυμένη με επένδυση.
Κι έτσι έφυγε. Μετά τον διαμελισμό και την αναμπουμπούλα αλλά όχι εξαιτίας αυτών. Με τα σιντί ταξινομημένα ανά ύφος. Σωστά, το ύφος δεν έχει πληθυντικό. Και γλώσσα. Αγγλική, γαλλική, ιταλική, ελληνική, ισπανική. ΄Αρα και γλώσσες. Μέχρι διόδια Κορίνθου που ήταν και κοντά, δέσποζε η ιταλική που εξαντλούνταν γρήγορα. Θα κατέβαινε και μετά θα ανέβαινε. Λογικό. Από Πελοπόννησο Θεσσαλονίκη. Και ξανά.
Στις πρόβες του έργου του κατασκήνωναν νταβατζήδες που έπαιζαν τον ρόλο σκηνοθέτη. Πως τον κούρασαν τα λόγια... Άκουσε και μεγάλα χωρίς να φταίει που δεν τα είπε. Ή μήπως να φταίει; Τα πολυπρόβαρε και φαίνεται πως κουράστηκε. Κι ο τραγουδιστής επιμένει στις αλάτινες επιλογές του δίπλα στη θάλασσα καθώς εκείνος περνάει τον Ισθμό. Και σκέφτεται τους νταβατζήδες και σχεδόν τους νοσταλγεί καθώς ανεβαίνουν οι στροφές, Κόρινθος 23 χλμ. Κι η φλέβα στο μέτωπό του μπλαβίζει και εξογκώνεται.
Πώς την βρίσκουν την άκρη μερικοί άνθρωποι απορεί. Μα αυτός πίστευε μονίμως ότι πρέπει να υπάρχει άκρη για να την βρεις κι αυτός δεν τις είχε δει ποτέ αυτές τις άκρες πόσο μάλλον να τις βρει κιόλας. Τρία τραγούδια πιο κάτω. Κάτι για κάποιο σπίτι κάποιας πουτάνας που κάποιοι προτιμούν και στο οποίο κάποιοι έχουν σταματήσει να γελούν. Κόρινθος στα 23 χλμ. Πάλι;
Αλλάζει σιντί κι ας έχει ακόμα για την Κόρινθο. Edith. Άλλη ζωή. Συχνά αναρωτήθηκε πως θα μπορούσε να ζήσει σε άλλη χώρα ή ακόμα και σε άλλη εποχή. Μακριά από τα μέρη που τον τροφοδότησαν με αίμα ανά τα χρόνια και μετά του το αφαίμαξαν. Και ακόμα πιο μετά δεν έσταζε σταγόνα. Τα αιμοσφαίρια του είχαν συγχωνευτεί στο δέρμα του και στη συνέχεια καταργήθηκαν.
Κόρινθος 33 χλμ. 33; Θα υποτίμησε την απόσταση. Ή και οι πινακίδες κάνουν λάθος.
Και μια τόση οργή, και μια τέτοια ορμή. Που τις πλύνει η φωνή της Piaf. Χάλκινη, καθαρτική. Που επιτρέπει στους λυγμούς να απλωθούν σαν δίχτυα. Τους δικούς του λυγμούς. Μόνο που τελικά δεν τους επιτρέπει. Εκείνος τους ξαναφυτεύει στο εσωτερικό του χώμα και προχωράει στο επόμενο. Τραγούδι της.
Και θυμάται τον εαυτό του να πέφτει ανεμπόδιστα στη χαβούζα της κάθε μέρας. Γύρω πρόσωπα κύμανσης από -55 ως 0 βαθμούς Κελσίου. Όχι παγερά, όχι, παγερά αδιάφορα. Δεν του προκαλούσαν καν τον οίκτο. Δεν του προκαλούσαν. Δεν τον προκαλούσαν. Οι στιγμιαίες εκρήξεις σωματιδίων θυμού ή συμπάθειας προς αυτούς είχαν γίνει όλο και αραιότερες. Και μετά όλα τα πρόσωπα απέκτησαν το ίδιο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο. Συνολικό. Πολλές αδιαφορίες μαζί που διέγειραν επιτέλους την οργή. Η οποία εκτινάχθηκε σε κύματα.
Κόρινθος 43 χλμ. Πώς 43; Κάνει δεξιά, φρενάρει και προσγειώνεται σε φαστφουντάδικο της εθνικής. Τον διαβεβαιώνουν «43 για Κόρινθο» και αντί για ευχαριστώ παραγγέλνει πατάτες. Τηγανητές. Τηγανισμένες. Προ τηγανισμένες τελικά.
Τις βουτάει σε δυάδες από το κάθισμα του συνοδηγού και η Piaf δεν μετανοιώνει για τίποτα. Πώς γίνεται εκείνη για τίποτα και εκείνος για όλα; Πάνω απ΄ όλα που μεγάλωσε. Μπορούσε να το επιβραδύνει. Εδώ που τα λέμε μπορούσε να επιλέξει να μην μεγαλώσει καθόλου. Κουρτίνα ένα: μεγέθυνση. Κουρτίνα δύο: σμίκρυνση. Κουρτίνα τρία: τίποτα από τα δύο. Καλά ποιος διαλέγει την κουρτίνα ένα; Μεσαίο όνομα «μαλάκας».
Οι πατάτες τελειώνουν και το σιντί γυρνάει στην αρχή. Κόρινθος 63 χλμ. 63; Κοιτάζει το λεβιέ, αλλά δεν έχει βάλει όπισθεν από την στιγμή που ξεκίνησε. Πόσες πινακίδες μπορούν να κάνουν λάθος;
Ο ήλιος καίει τους δερματικούς πόρους και τους αμβλύνει. Το αυτοκίνητο κινείται σταθερά. ΄Αδειος δρόμος. Η Τετάρτη είναι μια καλή μέρα οδήγησης.
Είναι που δεν του έρχεται τώρα κάτι συγκεκριμένο. Αλλάζει το σιντί, αλλάζει και η γλώσσα. Αγγλική. Του βγάζουν την γλώσσα οι Arctic Monkeys σαν να του λένε εμείς είμαστε από αλλού. Εκείνος πάλι διαλέγοντας την κουρτίνα ένα διάλεξε και χώρα διαμονής. Βαρετή. Πατρίδα μεν, ξένη δε. Αφού φορές, σε κάτι μακροσκελή βράδια των μπαρ θυμάται να ακούει να μιλούν τη γλώσσα του και να μην την αναγνωρίζει. Ποιοι είναι αυτοί που κατέβηκαν από τα αστέρια; Αυτός μέχρι τότε νόμιζε ότι τα αστέρια ήταν μόνο για να τα ανεβαίνεις. Κι άμα ανέβεις δεν ξανακατεβαίνεις.
Κόρινθος 83 χλμ. Εντάξει, τώρα κάτι συμβαίνει. Τελείωσαν και οι πατάτες. Βέβαια η συνειδητοποίηση του τελειώματος δεν τον αγγίζει πια. Πιασμένη με κρίκο με το μεγάλωμα. Εξού και τελείωμα ανθρώπων, τελείωμα χρημάτων, τελείωμα δουλειάς, τελείωμα ημέρας, τελείωμα νύχτας, τελείωμα ζωής. Κι ένα τελείωμα μιας φούστας φτιαγμένο από μετάξι. Δεν έκανε καθόλου εγχείρηση αλλαγής φύλου. Ούτε καν αλλαγής διάθεσης. Θα του ταίριαζε. Και η μία και η άλλη. Κρίμα. Ανομολόγητο κρίμα.
Πυόρροια. Απόρροια πολλών καταργήσεων. Συνειδητών και μη. Από τα ούλα. Παίρνει χαρτομάντηλο από το ντουλαπάκι. Γεμίζει πιτσιλιές από βαθύ ροζ. Έπρεπε όμως. Ήταν επιβεβλημένες οι καταργήσεις. Θέσης, επίθεσης, κατάθεσης, παράθεσης. Μηδαμινή συμβολή εξωτερικών παραγόντων, τεράστια επιβολή εσωτερικών ανακατατάξεων. Άρα οι καταργήσεις ήρθαν ομαλά. Το σώμα αρνήθηκε. Όχι τις καταργήσεις. Την άρση τους. Μα Κόρινθος 103 χλμ.; Ο Beck ουρλιάζει ότι του έρχεται nausea.
Θα πατήσει φρένο. Κι ας είναι στην εθνική. Αν πατήσει φρένο μήπως αντιστραφούν τα χιλιόμετρα;
Το φρένο δεν πατιέται. Το πόδι του το ακουμπάει και μετά πιέζει αλλά αυτό δεν χαμηλώνει. Όχι το πόδι, το φρένο. Άρα ούτε και το πόδι. Και δεν ξεκολλάει. Το πόδι όχι το φρένο. Άρα ούτε και το φρένο. Πόδι και φρένο μένουν ακίνητοποιημένα. Τώρα όμως πρέπει να πατήσει το γκάζι. Ναι αλλά το πόδι δεν κουνιέται. Φέρνει σταυροπόδι το αριστερό και με μια δυσκολία, μπορεί και δύο, το πατάει. Το γκάζι, όχι το φρένο.
Κατάργηση φρένου, επανεκκίνηση γκαζιού. Σκληρή, αφού αυτή η στάση τον πιέζει. Τα πόδια του είναι σαν να έχουν βγάλει άλλα πόδια και όλα μαζί πιέζουν το υπόλοιπο σώμα σε μία απίθανη στάση. Το αυτοκίνητο λαχανιάζει. Μόνο που το αριστερό πόδι κοκάλωσε όπως το προηγούμενο, δηλαδή το δεξί, και δεν ξεκολλάει από το γκάζι. Καλύτερα έτσι. Θα προλάβει να ακούσει την ισπανική; Γλώσσα. Στα τραγούδια. Λες να ανέβει στα αστέρια; Τελικά ότι ανεβαίνει μπορεί και να μην κατεβαίνει. Για το αντίστροφο ούτε λόγος. Κόρινθος 123 χλμ.
Αφιερωμένο στην Αθηνά που κοιτάζοντας μια πινακίδα σκαρφίστηκε την ιδέα «όσο πλησιάζω στον προορισμό μου τόσο αυξάνονται τα χιλιόμετρα», και με ρώτησε: «το φαντάζεσαι;». Μάλλον το φαντάστηκα χάρη σε εκείνη.
