Subject to so much pain... Why can't I be happy on my own? Γιατί δεν μπορώ να είμαι καλά όταν βρίσκομαι μόνος μου; Τέτοια πληθωρικότητα σκέψης σε τρελαίνει... δε θες να την προσεγγίζεις... Diaries of a melancholic mind. Και ο λόγος της μελαγχολίας; Μια ακατάπαυστη ανάγκη για προσοχή; Μια φυσική τάση μη επιστρεπτέα; Οι γεννήτορες, ο ουρανός... Ένα ποτάμι που δεν τελειώνει, που δε φτάνει ποτέ σε θάλασσα... Ένα μπλε που τού ανήκεις, από κάτω του μια αδιόρατη μεμβράνη σαν το περίβλημα ενός γαλάζιου κρόκου. Θες να το τρυπήσεις μα φοβάσαι μη χυθεί επάνω σου, στον κόσμο τον ίδιο. Θες απλώς να σε πάρει μέσα του, να χαθείς στο πηχτό μπλε βουλιάζοντας προς τα πάνω.
Τι σού είναι η συνειρμική γραφή... Ένας τρόπος να δραπετεύουν ποιητικές εικόνες από το μυαλό σου, μια βουτιά στο μυαλό σου το ίδιο, ίσως το μπλε εκείνο: μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι. Μα τόση σκοτείνια που επικρατεί συνήθως, με έχει κουράσει... Γιατί να μην μπορούμε μονίμως να σκεφτόμαστε καθαρά; Τι κάθομαι και κάνω τώρα; Προσπαθώ να δραπετεύσω από το συνειδητό, μα πού και πού επανέρχομαι σε αυτό!
Self-doubt, μεγάλη φόλα... Ελπίδα για γαλάζιο λοιπόν... Ωραίο... Ουτοπικό μήπως; Ταλανίζομαι... Με βασανίζει λίγο να θέλω να πιστεύω σε αυτό ενώ υπάρχουν φωνές που μού λένε... Τι μού λένε; Αυτό μού λένε! Εγώ ο ίδιος φέρνω τη μπόρα μέσα στο κεφάλι μου...