Κάτι παλιό και (προσοχή...) καταθλιπτικό.
Μια πεταλούδα κόκκινη, γυαλιστερή σαν πιπεριά και χυμώδης πεταρίζει κάτω από τη μύτη μου. Ο ιλαρός χορός της παρασέρνει τις σκιές σε ανάλογο φτερούγισμα μπροστά στη φωτισμένη επιφάνεια του καθρέφτη. Είναι τόσο μυσταγωγική η επικοινωνία με το ίδιο σου το βλέμμα, η βουτιά στο πηγάδι που στέκεται από κάτω του, με το κεφάλι και τα χέρια προτεταμένα.
Με πάει πίσω, σε ψηλάφηση του παιδιού που φωλιάζει μέσα μου. Αλλά και σε συντροφική επικοινωνία με την επιθυμία εκείνου του άλλου παιδιού. Του ξανθού αγοριού που μοιράστηκε πλάι αλλά και μέσα στο ίδιο σώμα εκείνες τις μνησικές σκηνές που τρέχαμε και γελούσαμε πονηρά.
Είναι ένας δρομοδείκτης για τη μετέπειτα πορεία. Υπολογίζει τη ζημία της κάθε αποτυχημένης προσπάθειας αντικατάστασης/επέκτασης/προσομοίωσης του εαυτού της.
Έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει' οι παρυφές του δρόμου έχουν μπάσει ομίχλη. Ανυψώνεται λοιπόν τόσο η μορφή του πρώτου; Ας μην επισκίαζε τουλάχιστον. Ας ζούσε μόνο μια μικρή θέα μνήματος μέσα στην αναμνηστική γυάλα της. Διότι μέχρι τώρα, η υπερνίκηση ζει καλά.
Ελπίζω μάλλον μια μέρα να κάνω με το χέρι έτσι, όταν θα 'μαι κοντά, και μέσα από την ομίχλη να τη γραπώσω από το γιακά και να τη φέρω κοντά μου. Να νιώσει επιτέλους το βλέμμα ξανά τη λάμψη αυτού του εξαίσιου λαιμού. Και να επικοινωνήσω επιτέλους με τη σαστιμάρα που φέρει μια συμπαθητική κρούστα αναγνώρισης, αντάμωσης.
Καλό μου ταξίδι...
