Monday, August 20, 2012

Ακάνθινο Στεφάνι

Tο δύσκολο σήμερα, οι ανθρώπινες σχέσεις, το πόσο ακατόρθωτες μπορούν να γίνουν στην εποχή μας -μοναξιά, θλίψη, σκέψη, ελπίδα, παιδικές αναμνήσεις, χέρια που φιλιούνται από χείλη μητρικά ή ερωτικά, στοργικά. Ο διάλογος με τον οποιοδήποτε αν
αγνώστη για αυτά ίσως έχει νόημα γιατί μπορεί αυτός να νιώσει ότι, ακόμη και σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε, μπορούμε να είμαστε ο ένας για τον άλλον και ο ένας μέσα από τον άλλον. Μια ειδικότερη μερίδα ανθρώπων, οι νέοι, θα βρουν ίσως και κάτι παραπάνω: μια μικρή υπενθύμιση πως όσο ο κόσμος αυτός συνεχίζει να περιστρέφεται σε σταθερό άξονα γύρω από το φως του κέντρου του, όσο τα μυαλά μας συνεχίζουν να διψάνε για συλλογισμό και αλήθεια και όσο νιώθουμε την ανάγκη να επιβιώνουμε ως Άνθρωποι, δεν χάνεται τίποτα. Μπορούν μόνο να υπάρξουν νέες κατευθύνσεις. Ας είναι αυτές ορισμένες σύμφωνα με ό,τι μας αξίζει ως νέους, Έλληνες, Ανθρώπους.

Sunday, July 15, 2012


Subject to so much pain... Why can't I be happy on my own? Γιατί δεν μπορώ να είμαι καλά όταν βρίσκομαι μόνος μου; Τέτοια πληθωρικότητα σκέψης σε τρελαίνει... δε θες να την προσεγγίζεις... Diaries of a melancholic mind. Και ο λόγος της μελαγχολίας; Μια ακατάπαυστη ανάγκη για προσοχή; Μια φυσική τάση μη επιστρεπτέα; Οι γεννήτορες, ο ουρανός... Ένα ποτάμι που δεν τελειώνει, που δε φτάνει ποτέ σε θάλασσα... Ένα μπλε που τού ανήκεις, από κάτω του μια αδιόρατη μεμβράνη σαν το περίβλημα ενός γαλάζιου κρόκου. Θες να το τρυπήσεις μα φοβάσαι μη χυθεί επάνω σου, στον κόσμο τον ίδιο. Θες απλώς να σε πάρει μέσα του, να χαθείς στο πηχτό μπλε βουλιάζοντας προς τα πάνω.
Τι σού είναι η συνειρμική γραφή... Ένας τρόπος να δραπετεύουν ποιητικές εικόνες από το μυαλό σου, μια βουτιά στο μυαλό σου το ίδιο, ίσως το μπλε εκείνο: μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι. Μα τόση σκοτείνια που επικρατεί συνήθως, με έχει κουράσει... Γιατί να μην μπορούμε μονίμως να σκεφτόμαστε καθαρά; Τι κάθομαι και κάνω τώρα; Προσπαθώ να δραπετεύσω από το συνειδητό, μα πού και πού επανέρχομαι σε αυτό!
Self-doubt, μεγάλη φόλα... Ελπίδα για γαλάζιο λοιπόν... Ωραίο... Ουτοπικό μήπως; Ταλανίζομαι... Με βασανίζει λίγο να θέλω να πιστεύω σε αυτό ενώ υπάρχουν φωνές που μού λένε... Τι μού λένε; Αυτό μού λένε! Εγώ ο ίδιος φέρνω τη μπόρα μέσα στο κεφάλι μου...