οδός Απολλωφάνους, κοργιαλός, κεραμυδάκι, Ζάκυνθος

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από μια νουβέλα που "παλεύω" τελευταία, με τίτλο προσωρινό "Ανθούλα". Δύο γυναίκες της Ζακύνθου του 1910 συζητάνε. Η οδός Απολλωφάνους, στον Κοριαλό ή Κεραμυδάκι, στο νησί, πάνω από την παλιά την βρύση είναι η γειτονιά όπου μεγάλωσα.

- Ω, Κοντέσα μου, να κάτσω λιίγο να ξελιιγώσω! Πολιύ φοβάμαι για την Αθηνούλα μου. Τώρα τελευταία όλο παράξενα πράματα μου λέει. Περίεργα ονείρατα βλέπει, δε ξέρω τι την έχει πιάσει.

- Τι σου λέει δηλαδή, ρώτησε η Κουμούτενα, αν και γνώριζε την απάντηση αλλά είχε τελειώσει τις δουλειές, η Ανθούλα κοιμόταν ακόμη, είχε όρεξη για χάζι.

- Να, τσοι προάλλες έλεγε ότι ήρθανε Θεοί και δαίμονες στον ύπνο τση και σα θεατρικό, να πούμε, τση δείξανε γιατί εδώ ο δρόμος μας λέγεται Απωλλοφάνους, μουρλαμάρες σου λέω!

- Γιατί, μωρή Σκαατσώνενα, για πέσμου.

- Ότι εδώ και χρόνια ένας πρίγκιπας που ελεγότουνα Ζάκυθος και έχασε απ’ τσου οχτρούς του τη πατρίδα του, ξεκίνιησε με καράβια να έβρει καινούρια πατρίδα. Και ότι επαρακαλούσε εκείνο το Θεό των αρχαίωνε που ελεγότανε Απόλλωνας να τονε βοηθήσει. Και έβαλε τάμα να του φτιάξει στη νέα πατρίδα ένα μνημείο, να πούμε, στην πιο όμορφη τοποθεσία. Τέτοια μου έλεγε, τι κάθουμε και στα λέω και σένανε κυρά μου;

- Όχι, όχι, πες μου ούλιη την ιστορία να καταλάβω!

- Ε, μου ’πε, το λιοιπό, ότι με τη βοήθεια του Θεού, βρήκε το νιησί μας, αλλά όταν επάτησε στέρεη γιης ο πρίγκιπας, μετά από πολλές ταλαιπώριες στη θάλασσα, εξέχασε το τάμα του. Έχτισε κάστρο και έβγαινε για κυνήγι και όταν εκουραζότανε, ερχότανε να ξαποστάσει στη γειτονιά μας, στο κεραμυδάκι, γιατί ήτανε το πιο όμορφο μέρος στο νιησί τότενες, με τα νερά που το δροσίζουνε το καλοκαίρι και το απάγκιο απ’ το βοριά που κάνιει το κάστρο. Κάποτε θύμωσε ο Θεός και εφανερώθηκε μπροστά στο πρίγκιπα και του είπε ότι η τιμωρία του που εξέχασε το τάμα όταν επάτησε στέρεη γιης είναι αυτή η γιής να μην είναι πάντα στέρεη παρά να κουνιέται και έτσι έχουμε τσοι κουνιισίες στο νιησί μας, για να θυμόμαστε τα τάματά μας και να μη τα ολβιδάρουμε. Και πειδής ευτό το φανέριω του Θεού εγίνηκε εδώ ονομάστηκε ο δρόμος Απωλλοφάνους. Ευτά μου λέει το σκασμένο και με μουρλαίνιει!

- Σώπα καημένιη Σκαπατσώνενα, αυτή η ιστορία είναι πολίυ ωραία. Εγώ πιστεύω ότι θα τση έκανε καλό να τη στείλετε στο σκολειό και εκεί θα ηρεμίσει το κορίτσι σου.