Καραμέλα από στάχτη.

Θα ανάψω τσιγάρο. Δυσκολεύομαι λίγο να αναπνεύσω, αλλά ξέρω πως για να συνεχίσω πρέπει να ρουφήξω καπνό. Η Πυθία μασούσε φύλλα δάφνης και φτιαχνόταν, εγώ είμαι… λίγο πιο ακριβή στα γούστα μου. Αχ, πόσο μου έλειψε! Δύο μέρες χωρίς την δόση μου και μοιάζω σα να μου λείπει κάτι ακόμα περισσότερο – απ’ ότι συνήθως. Έχει παράξενη γεύση ή μήπως φταίει που δε το νιώθω το ίδιο καθαρό στο λαιμό μου;
Όλα έχουν παράξενη γεύση. Ο αέρας. Το σύννεφο. Το φεγγάρι.
Δε θυμάμαι για τι ξεκίνησα να γράφω. Ήθελα να κλαψουρίσω πάλι στο χαρτί, μπας και βγουν λίγο τα ψυχολογικά μου στη φόρα. Έστω, με το στανιό. Ήλπιζα ότι ο καπνός θα με βοηθούσε να τα αποτυπώσω καλύτερα. Λάθος. Με έκανε να τα ξεχάσω. Προς στιγμήν.
Όσο με ενοχλεί καθώς κατεβαίνει προς τα πνευμόνια μου, τόσο περισσότερο συνεχίζω να τραβάω λαίμαργα τζούρες για να μεγαλώσω τη στάχτη. Θέλει να μεγαλώσει και αυτή. Πώς είναι να γεννιέσαι στάχτη; Η ζωή σου είναι τόσο μικρή. Ο χρόνος της ζωής σου μπορεί να αρκέσει το μάξιμουμ είκοσι λεπτά. Τι προλαβαίνεις να κάνεις σε είκοσι λεπτά; Είσαι κολλημένη στο τσιγάρο. Οποιαδήποτε κίνηση – δικιά σου ή του καπνιστή- σου προκαλεί ακρωτηριασμό. Αν επιλέξεις να ξεφύγεις από αυτό και πετάξεις, θα πέσεις. Θα φυσήξει – ο αέρας ή ο καπνιστής και συ θα χαθείς. Η παραμικρή σου απόπειρα διαφυγής από τη δαγκάνα του τσιγάρου σε οδηγεί πιο γρήγορα στο χαμό. Και αν ο καπνιστής επιλέξει να σβήσει το τσιγάρο πιο γρήγορα από όσο νομίζεις, τότε ο θάνατος είναι ακαριαίος. Ούτε που νιώθεις το τέλος που έπεται. Όταν ακουμπάς στο κρύο τασάκι – πεζοδρόμιο- άσφαλτο- χώμα γίνεσαι ένα με αυτό μέχρι να σβήσεις. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Με πόνεσε ο λαιμός μου. Δεν έπρεπε να το ‘ χα ανάψει. Αφήνω μια καραμέλα να λιώσει στη γλώσσα μου. Μπας και σταματήσω να μιλάω. Πώς είναι να γεννιέσαι καραμέλα για το βήχα; Η ζωή σου διαρκεί όσο και της στάχτης. Ίσως είναι αδελφές ψυχές, η καραμέλα με την στάχτη, μα δε μπορούν να συναντηθούν ποτέ, λόγω της διαφορετικής φύσης του. Η καραμέλα μπορεί να σκοτωθεί το ίδιο εύκολα με τη στάχτη. Απλά την δαγκώνεις. Θρυμματίζεται αργά. Μόλις δολοφόνησα και την καραμέλα μου.
Υπάρχουν στιγμές που νομίζω ότι κάποιος προσπαθεί να σκοτώσει και εμένα. Μα δεν είμαι ούτε στάχτη, ούτε καραμέλα. Και όμως, μοιάζει το ίδιο εύκολο. Στην παραμικρή δυσκολία πέφτω. Εννοείται, πως η λακκούβα είναι γεμάτη με νερό.. αλλιώς δε θα χε νόημα.. Ίσως, ένα μέρος μου είναι από στάχτη και άλλο ένα από καραμέλα.
Ακόμη δε θυμάμαι για τι ξεκίνησα να γράψω. Το βάρος είναι ακόμα εκεί. Δεν έφυγε. Πρέπει πρώτα να λιώσει η καραμέλα και να πέσει η στάχτη.