Wednesday, April 1, 2009

Τσουγκρανοφαγούρα

Την πρώτη φορά τους πήγα τσιζ κέικ. Στη διαδρομή έλιωσε όλο μέσα στο αυτοκίνητο –το αυτοκίνητο δεν καθάρισε, κι εγώ δεν είχα μούτρα να εμφανιστώ. Η κρέμα, δεν έδεσε η κρέμα. Βεβαιώς, για να εμφανιστώ με το διαλυμένο τσιζ κέικ, ούτε λόγος. Γύρισα σπίτι να καθαρίσω το αμάξι, που είχε γίνει χάλια.
Κάτι πιο σταθερό, λέω. Πήρα λοιπόν δύο κοχύλια από τη συλλογή του πατέρα μου. Κανείς ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά τη συλλογή του πατέρα μου. Όλοι νόμιζαν ότι το έκανε επειδή ήταν ανίκανος να πιάσει ψάρια, χταπόδια, ή τέλος πάντων κάτι που να τρώγεται. Αμ δε! Μου λες πού το κατάλαβε; Έξαλλος έγινε. «Πού, ποιος, γιατί, θα τρελαθώ, πού πήγαν τα κοχύλια;», σταματημό δεν είχε. Και βρέθηκα ξαφνικά να έχω ετοιμαστεί να πάω επίσκεψη και να έχω μείνει με άδεια χέρια. Αυτό όμως δεν γίνεται. Εγώ με άδεια χέρια δεν πάω. Τα μάσησα από δω, δικαιολογήθηκα από κει (κούραση, ορθοστασία, βροχή, γρίππη –ξεχνώντας τον βασικό κανόνα της δικαιολογίας, που είναι ότι όταν λες πολλές δικαιολογίες όλοι καταλαβαίνουν ότι λες ψέματα) και, με λίγα λόγια, κάθισα πάλι σπίτι.
Αποφάσισα τότε στην επόμενη ευκαιρία να βάλω μπρος το σχέδιο με τα λουλούδια, που είναι κλασικό δώρο. Με το που έγινε η πρόσκληση, αρπάζω μια ανθοδέσμη μεγάλη σαν βιολοντσέλο με τη θήκη, και βουρ.
Στην αρχή φταρνίστηκα. Μετά ένιωσα φαγούρα. Λέω δεν μπορεί, θα είναι ιδέα μου. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται μεγάλες καντήλες σε όλο μου το κορμί, με φαγούρα φοβερή, μέχρι αποκολλήσεως της σαρκός μου, η λεγόμενη τσουγκρανοφαγούρα, αυτή που περνάει μόνο με τσουγκράνα. Και ξαφνικά άρχισα να φωνάζω μες στο δρόμο: αλλεργία! Αλλεργία! Διάολε, αλλεργία! Βεβαίως, ούτε λόγος για επίσκεψη. Θα με παρεξηγήσουν; Να με παρεξηγήσουν! Τι να κάνω; Να πεθάνω; Θα πρέπει να είναι τρελός κανείς για να πάει επίσκεψη σε αυτή την κατάσταση. Πέταξα τα σκατολούλουδα στα σκουπίδια και πήγα σπίτι μου, αφού πρώτα πέρασα από ένα φαρμακείο. Αυτή τη φορά ούτε που πήρα τηλέφωνο να ειδοποιήσω. Τι να πεις πια, οι άνθρωποι θα νόμιζαν ότι τους κοροϊδεύω, πού να καταλάβουν; Από το επεισόδιο με τα λουλούδια έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά εγώ δεν έχω χάσει το πείσμα μου. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα βρεθούμε και όλα θα είναι όπως παλιά, σαν να μη συνέβη τίποτε.

1 comment:

  1. Κοίτα να δεις... και εμείς ακόμα σε περιμένουμε...

    ...Και που να ξερες ότι την τρίτη φορά που ματαίως σε αναμέναμε, είχαμε φτιάξει και τζιζ κέικ. Το είχαμε τρεις ώρες και το θαυμάζαμε στην τραπεζαρία, ανάμεσα στα λουλούδια που είχαμε μαζέψει για την περίσταση από τον κήπο και τα σταχτοδοχεία που, εξαιτίας κοψίματος του καπνίσματος, τα είχαμε γεμάτα με κοχύλια από τις διακοπές το καλοκαίρι...

    Ακόμα έχουμε και λέμε για εκείνη την δυσπεψία όταν βαρεθήκαμε να σε περιμένουμε και τσακίσαμε το τζιζ κέικ...

    ReplyDelete