Αγρίως απίθανη…

Κυριακή βράδυ λοιπόν, με λίγη βροχή και λίγο κρύο, λίγη ανησυχία και λίγη ησυχία όλα λίγα…Ένα περίεργο Κυριακάτικο βράδυ μετά από μια έντονη βδομάδα γεμάτη σκέψεις και δράσεις- νιώθω ένοχη το ομολογώ, σκέφτηκα πολύ, διάβασα πολύ, συζήτησα πολύ αλλά δεν έδρασα καθόλου, δεν κατέβηκα στις διαμαρτυρίες, απλώς παρακολουθούσα-από το internet, από την τηλεόραση, από το ραδιόφωνο, από τα έντυπα, από κόσμο που ήταν εκεί-, με συνέπεια μεν αλλά χωρίς προσωπική ουσιαστική ανάμειξη με τα γεγονότα, δεν έφαγα δακρυγόνα, ούτε έτρεξα να σώσω παιδιά από μπάτσους, ούτε έβγαλα φωτογραφίες, ούτε φώναξα συνθήματα και ναι ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ανοιχτά γι’ αυτό, το μετανιώνω και είμαι απολύτως πρόθυμη να επανορθώσω και από δω και πέρα να κάνω ό,τι μπορώ…
Αυτή τη στιγμή βέβαια δεν μπορώ ούτε να προβλέψω ούτε να διαισθανθώ τι θα ακολουθήσει, μόνο να ελπίσω. Το πιο ανησυχητικό όμως για μένα είναι ότι πιάνω -σπάνια μεν αλλά ναι πέφτω και γω στιγμές στιγμές θύμα της ύπουλης αδράνειας της άτιμης της ανθρώπινης φύσης- τον εαυτό μου να ξεχνά ότι κάτι σπουδαίο μπορεί να γεννιέται αυτές τις άγριες μέρες και να κάνω σχέδια για τα Χριστούγεννα λες και το αυτονόητο είναι ότι όλα θα τελειώσουν και όλα θα γυρίσουν στους ρυθμούς τους…
Και αυτό το αυτονόητο που υπονομεύει σε ανύποπτα αφηρημένα λεπτά τη δική μου σκέψη και ίσως κάπως περισσότερο τη σκέψη πολλών άλλων και εντελώς τη σκέψη ακόμα περισσότερων και καθόλου μόνο τη σκέψη πολύ λίγων και ζηλευτών, είναι η μεγαλύτερη παγίδα. Γιατί αυτό μας κρατούσε πάντα πίσω απολύτως πεπεισμένους ότι σ΄ αυτή τη δόλια χώρα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει –λες και τα πράγματα αλλάζουν από μόνα τους, λες και οι κοινωνίες υπάγονται σε φυσικούς νόμους που θέλουν τα πράγματα να κινούνται μόνο σε πιο άχρηστες δομές (και είμαστε πολύ κοντά στο τέρμα δεν ξέρω πόσο πιο άθλια μπορεί να γίνει η κοινωνία μας).
Άντε λοιπόν να τελειώσουν όλα, να κάνουμε και φέτος κούτσα κούτσα Χριστούγεννα, να ξεχάσουμε τα πάντα, να φτιάξουν κι οι βιτρίνες να μην μας τα θυμίζουν, να μη μας θυμίζουν ότι είχαμε μια ευκαιρία να αλλάξουμε τα πράγματα αλλά για μια ακόμη φορά αδρανήσαμε, να μη μας θυμίζουν ότι πάλι στα ίδια χάλια επιστρέφουμε, να μη μας θυμίζουν ότι η επανάσταση δεν πάει χέρι χέρι με τον καταναλωτισμό και τα χριστούγεννα και τα γιορτινά τραπέζια και τη γκρίνια των μικρομεσαίων εμπόρων και των μικρομεσαίων μυαλών… Να μη μας θυμίζουν ότι η ζωή σπανίως ίσως και επιπόνως αλλά σίγουρα όχι ερήμην μας θα μπορούσε να γίνει –πόσο μα πόσο όμορφα το λέει η προσφάτως και δυστυχώς εκλιπούσα Καραπάνου- αγρίως απίθανη...

P.S. Θα ήθελα κάτι άλλο για πρώτο κείμενο σε αυτό το καινούριο συλλογικό blog αλλά δεν μου βγήκε …
Την αφίσα την έχω δανειστεί από το blog του sensual monk