Monday, December 15, 2008

Παραίτηση

«Σε απάντηση της επιστολής σας που μου κοινοποιήθηκε...» Γλυστράει απαλά και πέφτει από τις δικολαβίστικες πίπες που εξαπολύει ο εχθρός στις γραμμές του τρένου. Νερό. Τα κλαδιά με τα φύλλα ξεφύτρωσαν στις κλειδώσεις των γραμμών που συναντιούνται παράλληλα και χρειάζονται νερό για να θεριέψουν. Εκείνη κρατάει ένα βάζο με ψεύτικα κλαδιά κόκκινου χρώματος ακινητοποιημένα σ’ ένα βάζο από γυαλί με πάτο χιονιού. Δεν είναι αληθινό το χιόνι. Είναι από ζελατίνα. Δεν το κρατάει το βάζο. Το έχει αφήσει μπροστά της, της πέφτει πολύ βαρύ για να το κουβαλήσει αυτό τον καιρό. Αυτό τον καιρό σε αντίθεση με άλλον. Στον άλλο καιρό πιθανόν το βάζο δεν ήταν βαρύ, ήταν κουβαλήσιμο. Δεν είναι και σίγουρο, αδύνατον να θυμηθεί. Προσπαθεί όμως. Να θυμηθεί αν ήταν πάντα έτσι. Αν ήταν πάντα τόσο το βάρος. Το τρένο περνάει γεμάτο από μπροστά της. Το αφήνει να περάσει για να ξαναδεί τα κλαδιά με τα φύλλα. Το τρένο της άλλης κατεύθυνσης ξεκινάει κι αυτό και σχεδόν τα φυσάει μέχρι ξεριζωμού.

«Αποτελεί μονομερή μεταβολή των όρων...» Ο αξιωματικός απειλεί την βασίλισσα. Πως είναι δυνατόν ένας αξιωματικός να απειλεί μια βασίλισσα; Δεν είχε καταλάβει ότι πρόκειται για σκακιέρα. Κι όμως. Τα λευκά παίζουν και απειλούν την βασίλισσα σε τρεις κινήσεις ξεκινώντας με έναν αξιωματικό. Κι αυτή πίνει τα ποτήρια σαμπάνιας ανακατεμένα με ρετσίνα για να ξορκίσει τον αξιωματικό. Όλοι οι εχθροί είναι υπολογίσιμοι σχεδόν όπως όλα τα βάζα είναι κουβαλήσιμα. Αλχημείες. Ματ.

«Αποκλειστικά και μόνο τα καθήκοντά μου...» Θα της πει κανείς τι κάνουν τα κλαδιά με τα φύλλα; Έφτιαξαν επιτέλους δέντρο; Δεν ξαναπέρασε να κοιτάξει. Αυτό ήταν αφότου το ματ έγινε ρουά ματ. Ο αξιωματικός έκανε κάτι φοβερά έξυπνο. Φόρεσε μια μάσκα κλοουνίστικη, στόλισε τα λόγια του και την έντυσε με κολακείες, επίθετα και ευγένειες. Η μάσκα έλεγε είμαι γελοίος, τα λόγια, μήπως όμως πρέπει να κοιτάξεις πιο κοντά; Παγίδα. How do you catch a thief? With small acts of unkindness maybe. Αλλά εκείνη κινείται πολύ νερένια μέσα στο αλκοόλ για να καταφύγει εκεί. Εξ’ ού και το ρουά ματ.

«Η διοργάνωση άπτεται των αρμοδιοτήτων...» Την κούρασαν κι οι στρατιώτες. Που της πρόσφεραν μπωλ με γάλα και δημητριακά τα πρωινά, η τηλεφωνική εταιρεία, τα τραγούδια στο αυτοκίνητο, οι υπολογιστές στο γραφείο. Είναι βέβαια-ήταν βέβαια-μια βασίλισσα με υπολογιστή και οθόνη με ταπετσαρία του Miro. Είναι-ήταν-πολύ οι στρατιώτες. Του είδους που σε εξωθεί σε τέλος εποχών.

«Θα παραστώ για να ενημερώσω...» Το στέμμα πρέπει να παραδοθεί την Παρασκευή. Τι να κάνουν εκείνα τα κλαδιά; Θα μαραθούν ή θα μαραζώσουν; Άγνωστο. Εκείνη θα ξαναγυρίσει στα film noir και θα τους παραδοθεί. Με καφέδες αργούς. Αναρωτιέται για τους στρατιώτες. Αυτοί θα εξέλειπαν ποτέ; Έκλειψη στρατιωτών. Είναι συνήθως αρσενικοί, υπάρχουν και οι θηλυκοί, κατακλύζουν το σύμπαν και το κυριεύουν. Σταματάει και το σκέφτεται λίγο. Θα φταίει η στολή. Και ο αριθμός τους που πλησιάζει το άπειρο. Δύσκολοι καιροί για μια βασίλισσα να τους αντιταχθεί. Και μετά υπάρχουν τόσοι αξιωματικοί με τα άλογά τους, ακόμα και πύργοι. Δεν είναι άδικο η σκακιέρα να έχει μία μόνο βασίλισσα; Μα εκείνη θυμάται μόνο τα κλαδιά με τα φύλλα. Ολόκληροι οι στρατιώτες του κόσμου δεν έχουν σημασία μπροστά σε αυτά.

Παράδοση στέμματος.

Υπερπήδηση ασπρόμαυρων κουτιών με κουτσό.

Επαναφορά προτέρου βίου.

Ενεργοποίηση.

katerinadan12

No comments:

Post a Comment