Thursday, January 1, 2009

Πρωτοχρονιά, κάθε φορά


Άλλη μια φορά στο σκηνικό της μάχης… Καπνοί αναδύονται μέχρι το ταβάνι και πολύχρωμα φώτα πυροβολούν ανάμεσα σε σώματα. Κρατάω το ποτήρι στο χέρι ενώ το τσιγάρο καπνίζει στο τασάκι. Με κάποια αμηχανία προσπαθώ να ξεμουδιάσω τις άβολες συστάσεις συσπώντας τις προβολές του θυμικού μου. Όμως η θλίψη είναι βαθιά. Περνάει κάτω από τα χαρακώματα των κοινωνικών διαπραγματεύσεων συμπάθειας. Συμπάθειας ή έστω στοιχειώδους αρεσκείας ευγενικά παιχνίδια επικαλύπτουν μια επίπονη ανασφάλεια που πασχίζω να εξυψώσω σε προσφιλή τάση για φιλοφρόνηση. Είναι στιγμές που ξεχνάω τη λαχτάρα και τη φόρτιση αυτής της μάχης, απλώς παρασυρμένος από την κίνησή της. Μου προκαλείται μια μηχανική υποταγή στο μονότονο ρυθμό της, τη φτωχή και δήθεν μουσική της: την ψευδαίσθηση ότι απλά βρίσκεσαι εκεί όπως και τόσοι άλλοι και συμμετέχετε σε κάτι δυνατό, ομαδικό, ζωντανό, σημαντικό… Για μένα όμως δεν είναι σημαντικοί οι δεκάδες άγνωστοι, οι ντυμένες «δισκομπάλες» κοπέλες της παγέτας που στερεώνουν άχαρα στα μαλλιά την κακογουστιά. Είναι ασήμαντα τα μαύρα τετράγωνα ηχεία που ξερνάνε θόρυβο. Είναι ασήμαντα τα χιλιοακουσμένα τραγούδια τους. Είναι ασήμαντες οι νότες που πιάνονται σαν μικρά αγκίστρια από ελάχιστα σημεία του είναι μας μέσα μας. Εξάλλου η εμπορικότητα προσφέρει κάτι το ελάχιστο σε πλείστους, να ‘χουν ν’ απασχολούνται τα πλήθη. Και όλο και περισσότεροι μπαίνουν από τις πόρτες, σημασία έχει μόνο ο αριθμός γιατί τα νούμερα θα κυριαρχήσουν στον απολογισμό: τα άτομα και τα κόστη. Κάθομαι στον καναπέ χτυπημένος πια. Το στομάχι μου αναβλύζει άγχος. Κρατιέμαι από το κινητό μου μήπως και υπάρξουν ενισχύσεις από τη βάση, μήπως τα οικεία φιλικά πρόσωπα που δεν παρευρίσκονται προσφέρουν μια αίσθηση πατρίδας, μια αίσθηση ασφάλειας. Ή έστω ο έρωτας που δε βρίσκεται κοντά, που δε βρίσκεται… να προσφέρει κάτι αν έχει.

Είναι η θλίψη βαθιά. Και πώς γίνεται πάντα κάποιος να λείπει, πάντα να λείπουν αυτοί που καλείς όταν δέεσαι να στρατοπεδεύσεις. Είναι κάτι σαν εξίσωση αυτή, του βάθους και της απουσίας, γιατί αυτοί που λείπουν αφήνουν ένα κενό μέσα μου. Κι έτσι μένω με άδεια φαρέτρα και προσποιούμαι τον οπλισμένο.

Σκουπίζω τις στάλες του ιδρώτα και σηκώνομαι. Βρίσκομαι στην καρδιά των πυροβολισμών: σώματα προτεταμένα προς την άνοδο, σώμα προτεταμένο προς την έξοδο. Υποχώρηση.

1 comment:

  1. Ο.Ε.Α. ΣΗΜΑ Η

    http://ellhnkaichaos.blogspot.com/2009/01/httprapidshare.html

    ReplyDelete