σπόροι

Είχε θάψει βιαστικά και βαθιά τους σπόρους της αγάπης του στα πιο άγονα, ανήλιαγα και λησμονημένα εδάφη, να ξεχαστούν να κοιμηθούν και να σαπίσουν. Να μη θυμάται καν ότι υπήρξαν. Αυτοί όμως, ανθεκτικοί στις πιο αντίξοες συνθήκες-λάμβαναν λαίμαργα τις μικρές καθημερινές φροντίδες που άθελά του τους προσέφερε. Αδέξια δροσερά ποτίσματα από ένα –τυπικό ίσως- χαμόγελο και σκόρπιες μαλακές κουβέντες -για τη δουλειά. Τούφες τονωτικού φωτός από κάποιες ανύποπτες ματιές -εν ώρα εργασίας. Ανάλαφρα ραντίσματα κατά των ζιζανίων της λήθης και της απάθειας από μικρές εντελώς μοναδικές κινήσεις-που παρακολουθούσε ασυναίσθητα ενίοτε- σε επαγγελματικά meetings και ανακαλούσε ακουσίως στο γυρισμό. Λίγο λίπασμα από τις σύντομες ντροπαλές φαντασιώσεις του που έληγαν πριν αρχίσουν καν -προκαλώντας αδικαιολόγητα κοκκινίσματα κι απορία και διάθεση για κουτσομπολιό στους συναδέρφους-και από ακαθόριστα βραδινά όνειρα μικρού μήκους που νόμιζε αφελώς ότι ξεχνούσε αμέσως αλλά τον στοίχειωναν ενοχλητικά για μέρες.
Μεγάλωναν λοιπόν αργά και ύπουλα μέχρι που βλάστησαν και έφτιαξαν ένα γερό μίσχο και φυλλαράκια πλούσια, ώστε να πηγαίνει πάντα ξυρισμένος στη δουλειά, να φοράει after save και να αλλάζει πιο συχνά πουκάμισο και κάλτσες.
Κι έφτασε ένα πρωί που έμοιαζε με κάτι εύθυμες σονάτες για πιάνο του Μότσαρτ –allegro ma non tropo- όταν αναδύθηκε δειλά το πρώτο μπουμπούκι, ωχρό αλλά τρυφερό και μυρωδάτο. Και εκείνο το πρωί -όπως έμεινε αλησμόνητο άλλωστε στα χρονικά του γραφείου- ο πάντα σοβαρός και κατηφής κύριος Επαμεινώνδας, αξιότιμος διευθυντής του τμήματος Εισαγωγών Εξαγωγών της γνωστής πολυεθνικής «ΛΑΟΚΟΩΝ» πήγε στη δουλειά του για πρώτη φορά με ένα υπερμέγεθες και κάπως χαοτικό καθ’ ότι αδιαμόρφωτο αλλά πάντως γενναιόδωρο χαμόγελο.