Monday, February 2, 2009

Αναζητώντας τον αδίστακτο φονιά

«Ο άνθρωπός είναι μεταφυσικό πλάσμα. Για να γνωρίσει κάτι, πρέπει να το βιώσει μέσα απ’ τα ωμά μάτια του κόσμου.» Μπράβο, ποιητικότατο! Αυτές οι στιγμές έμπνευσης αξίζουν όσο τίποτα! Έτσι θα ξεκινάει: «Ο άνθρωπος είναι μεταφυσικό πλάσμα. Για να γνωρίσει κάτι πρέπει..»
Μα, όχι! Δεν το πιστεύω! Εκεί που πήρα φόρα, εκεί που ξεκινάω, λέω τη λέξη ‘’ωμά’’ και τσουπ, νάτος μπροστά μου, με την ωμότητα για δεύτερη φύση του! Τι δεύτερη; Πρώτη! Θα τον γαμήσω! Δεν είναι δυνατόν! Όχι, και βέβαια είναι δυνατόν, και αρκετά αληθοφανές, να θέλω να γαμήσω αυτόν τον καριόλη, όμως δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό τώρα! Τώρα που εμπνέομαι για να γράψω το μεγάλο μου αστυνομικό μυθιστόρημα! Με αποσπά λες και είναι τίποτα σπουδαίο, τίποτα σημαντικό.... και όμως, είναι ο μαλάκας προχθές στη στάση που επανέλαβε ακατάπαυστα, δύο φορές, τη φράση ‘’Έλεος ρε μαλάκα, έλεος!’’ σε κάποιον στο κινητό που μιλούσε.. τι μιλούσε, γκάριζε!
Είναι ποτέ δυνατόν;! Και βέβαια είναι δυνατόν να υπήρχε αυτός ο μαλάκας που ούρλιαζε ‘’Έλεος ρε μαλάκα, έλεος!’’, όμως είναι δεν δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε’ μένα, όταν παίρνω λεωφορείο βία τέσσερις φορές το μήνα! Εγώ και η ευαισθησία μου στο περιβάλλον! Σκατά τώρα! Γιατί να πρέπει να ακούω τον κάθε ανώμαλο; Και την ώρα που πάω να γράψω την πρώτη σειρά, την κάθε μία λεξούλα μου, που ο σωρός τους θα φτιάξει το μικρό μου θαύμα, έρχεται στο μυαλό μου η διαολεμένη η γκαρίδα του μαλάκα!
Εντάξει ρε φίλε, έχασε η ομάδα σου στο ποδόσφαιρο, παράβρασε τα μακαρόνια η Φιλιππινέζα, πέθανε η μάνα σου.. τι έγινε δηλαδή, πρέπει να σ’ ακούμε να φωνάζεις και να χυδαιολογείς;! Γιατί δεν συγκρατείς τα νεύρα σου και την πληρώνουμε όλοι, ε;!
Τέλος πάντων, δε γαμιέται;! Αυτόν τον πούστη θα σκοτώσω! Μηδέν κακό αμιγές καλού! Με αποσυντονίζει που με αποσυντονίζει, φίλε σου έκατσε η καλή! Θα του μοιάζει ο δολοφονημένος!
Μα είναι δυνατόν;! Και φυσικά, είναι δυνατόν να κάθεται ένας τέτοιος μαλάκας στη στάση, γιατί όμως εγώ να βρεθώ εκεί αυτό το πρωινό, ακριβώς εκείνη την ώρα, σε αυτή τη στάση από τις τρεις της γειτονιάς;!
Και να ουρλιάζει μες στ’ αυτί μου, και να φτύνει ποταμό ολόκληρο μαζί με καπνό φτηνού τσιγάρου πάνω μου! Να πας αλλού να ξεσπάσεις τα νεύρα σου! Τι φταίμε εμείς, οι ψυχές που συλλαμβάνουμε τη λεπτή αίσθηση της πραγματικότητας να ανεχόμαστε τον πάσα έναν κλασομπανιέρα;! Να υφιστάμεθα τη βιαιότητα του γκρεμίσματος του εύθραυστου τείχους, που διαχωρίζει εμάς τους καλλιτέχνες από τον κάθε ανίδεο βλάχουρα!
Τι θέλω και μπλέκω με αυτά τα μπασκλασαδόρικα; Αφού έχω την κουρσάρα μου, τη μηχανάρα μου και άμα λάχει κάνω και τη φιγούρα μου! Άκουσες κύριε;! Τι; Ναι εντάξει, μπορεί ρυθμικά να μην ταιριάζει ακριβώς η λέξη φιγούρα που έπεται των λέξεων κουρσάρα και μηχανάρα, αλλά εμείς είμεθα καλλιτέχνες και αυτά τα ελάχιστα φάλτσα, μας επιτρέπονται σε μια στιγμή που χάνουμε την εξασκημένη αυτοκυριαρχία μας. Εσύ όμως, που πας καημένε φωνασκώντας ‘’Έλεος, ρε μαλάκα, έλεος’’;! Εσύ, που δεν αξιώθηκες να προσφέρεις ούτε μισή αράδα στη Μούσα!...
Θα πεθάνει ο μαλάκας! Το πρώτο θύμα του αδίστακτου φονιά του μυθιστορήματος μου, θα είναι αυτός, με τα δικά του εμετικά χαρακτηριστικά. Την πλακουτσωτή μύτη, τις φαρδιές χερούκλες, την άθλια γυναικομαστεία, την παιδική φαλάκρα... Μήπως η παιδική φαλάκρα κάνει τους αναγνώστες να νιώσουν οίκτο για το μαλάκα;.. Μπορεί βέβαια και αηδία.. Πως λέμε παιδική τροφή.. Σκέτη αηδία!
Να ορίστε, παραλίγο να αποσπαστεί πάλι η προσοχή μου εξαιτίας του μαλάκα! Θα πεθάνει! Δεν θα τον βάλω βέβαια έτσι ανώνυμα, να πουν όλοι:σιγά, άλλος ένας μαλάκας που πέθανε ήταν. Δεν θα καταφέρει να μου χαλάσει εμένα το σίγουρο καταφύγιο της λογοτεχνίας μου! Θα πρέπει να του βρω ένα όνομα λογοτεχνίζον... Να μην είναι κάτι κοινό, ούτε όμως υπερβολικό.. Πρέπει να έχει το μέτρο της τελειότητας! Βέβαια, όπως τον έκοψα, για Μπάμπης μου έκανε... ή μάλλον για Θωμάς. Ναι, σίγουρα, Θωμάς ήταν, διότι εκεί που ωρυόταν να τον ελεήσει ο άγνωστος μαλάκας, μου ήρθε να του πω: ‘’Στάσου ρε Θωμά..’’. Και θα κάνει και συνειρμό με τον κακό και άπιστο μαθητή του Χριστού.
Τώρα θα μου πεις: ταιριάζει το ‘’Θωμάς’’ σε αστυνομικό μυθιστόρημα; Ρε το μαλάκα το Θωμά, ούτε ένα όνομα της προκοπής δεν έχει;! Αλλά ως έχει! Όταν υπάρχει έμπνευση, δεν κάνει να παρακωλύεται από τέτοιες ανόητες νόρμες.
Η αλήθεια είναι ότι, δεν θα τον δούμε και πολύ στο μυθιστόρημα. Η αστυνομία θα τον βρει πεσμένο στο πάτωμα του σπιτιού του και μετά θα κυνηγήσει το δολοφόνο.
Όχι! Θα τον ξεφτιλίσω! Θα τον βάλω τσίτσιδο στον μπάνιο την ώρα που χέζει. Μήπως θα’ ναι κάπως άκαρδο όμως; Για τους αναγνώστες! Φαντάσου ο αναγνώστης να δει, μέσω της ακριβούς περιγραφικής μου ματιάς, το Θωμά να χέζει.. Αναγούλα!
Σε μπορντέλο θα τον βάλω! Έτσι εξηγείται, αγάμητος αγάμητος- ποια να του κάτσει κιόλα; -σε μπορντέλο τον φάγανε! Πάνω στην πιο διεστραμμένη στύση του- αφήνοντας να εννοηθεί κάπου εκεί στα ενδιάμεσα, ότι ήταν μία απ’ τις σπάνιες φορές που του σηκώθηκε. Ναι! Εκεί που η Ρόζα, η χοντρή γριά πουτάνα, τον μαστίγωνε φωνάζοντάς τον ‘’γουρουνάκι μου’’, επειδή είναι και κοπρολάγνος συν τοις άλλοις.. Μπα, ας τ’ αφήσω αυτό με τα σκατά καλύτερα. Δεν θα φανεί υψηλού ύφους, αν χρειαστεί να ξεράσει απ’ την μπόχα κανένας απ’ τους ήρωες .
Τέλος πάντων, ας καταλήξω αρχικά στο σχήμα ‘’Θωμάς-μπορντέλο-δολοφονία’’.. Ή μήπως να τον βάλω σε άλλη σειρά να μην παίρνουν τα μυαλά του αέρα; Θα τον βάλω μετά το μπορντέλο: ‘’μπορντέλο- Θωμάς-δολοφονία’’. Ναι, αλλά τώρα είναι στη μέση και άρα κέντρο του σχήματος. Μήπως μπορντέλο-δολοφονία-Θωμάς; Όχι! Σύμφωνα με το νόμο των τριών, είναι ο τρίτος ο καλύτερος!
Μα είναι δυνατόν;! Ένας τέτοιος μαλάκας, ένα ανθρωπάκι, ένα υποκείμενο χωρίς λόγο ύπαρξης να με δυσκολεύει τόσο πολύ για να φτιάξω ένα διαολεμένο πτώμα;! Τουλάχιστον, δεν θα’ χω πρόβλημα με την περιγραφή. Και από μυρωδιά; Σαν πτώμα έζεχνε! Έτσι που τον είδα, απλά και μόνο αν τον περιγράψω, περνάει για άγρια δολοφονημένος μεσήλικας. Έτσι, με την κοιλάρα του ξεσκισμένη-έξω τα έντερα, έξω όλα- με αυτήν την αρκουδίσια τρίχα, που δεν ξεχωρίζεις μασχάλη από σβέρκο... Βέβαια, δεν θα βάλω τη λέξη αρκουδίσια. Δεν ακούγεται λογοτεχνικό!
Και ξέρεις τι; Πάλι καλά που οι αναγνώστες θα τον γνωρίσουν νεκρό. Ώρες είναι τώρα να ταραχτεί κανένας από την βροντοφωνάρα του! Και’ γω, που έμεινα ψύχραιμος, είναι που είμαι συγγραφέας και μπορώ να παρατηρώ τη ζωή από απόσταση. Να τη μελετώ και να ξεχύνω στις σελίδες το καταστάλαγμα της ποιητικής ματιάς του κόσμου.
Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι χαρίζω τη ζωή σε έναν τέτοιο, μεφιστοφελικό συνδυασμό αντιποιητικότητας, σαν τον Θωμά. Ίσα-ίσα, η δική μου η δουλειά με υποχρεώνει να πλάθω με τις γυμνές παλάμες της φαντασίας μου τις άμορφες ακαθαρσίες, ώστε να μεταμορφωθούν σε καλλιτεχνικό γεγονός. Όλα κι όλα, ο Θωμάς πρέπει να πεθάνει. Άλλωστε, τι θα μπορούσε να ξεχωρίζει έναν μεγάλο λογοτέχνη από τον όχλο, αν όχι οι μικρές καθημερινές θυσίες;

1 comment:

  1. ειναι το κειμενακι μου για τη δημιουργικη γραφη και το εβαλα και δω.....

    ReplyDelete