Saturday, May 30, 2009

Μεταμορφώσεις


Είμαι φτερό. Πετάω. Ελεύθερο. Ξέφυγα από το λοφίο τρυποκάρυδου που κυνηγούσε μία γκρίζα γάτα. Όσο κάνω ζικ ζαγκ στον ουρανό, μεταλλάσσομαι στον κυνηγό μου. Μαύρη. Τρέχω. Ελεύθερη. Το τρίχωμα μου δεν είναι γυαλιστερό. Λείπει ένα κομμάτι γούνας στην ουρά μου, μα είμαι ελεύθερη, δε με νοιάζουν οι τρίχες. Όσο κοιμάμαι στον ήλιο, μεταμορφώνομαι σε ποντίκι. Άσπρο. Ροκανίζω τυρί. Ελεύθερο. Όχι για πολύ. Πιάνομαι στη φάκα. Ουρλιάζω, μα δεν ακούγομαι.
Χάνω τις μορφές μου και γίνομαι πάλι εγώ. Μα συνεχίζω να είμαι στην φάκα. Ήταν μικροσκοπική. Τώρα, είναι ίση με το μέγεθος μου. Προεξέχει το κεφάλι μου. Φυσάει αέρας και τα μαλλιά μου πέφτουν στο πρόσωπο μου. Κλείνω τα μάτια μου, μήπως ξυπνήσω. Οι βλεφαρίδες μου μοιάζουν με τσουκνίδες και τσούζουν τα μάγουλα. Μοιάζουν γδαρμένα από τα νύχια μου, μα δεν είναι. Προσπαθώ να ελευθερωθώ. Φωνάζω, μα η φωνή δεν βγαίνει. Λείπουν άραγε οι φωνητικές μου χορδές από τη θέση τους; Και ύστερα μετατρέπομαι σε βιολί και τραγουδώ λυπητερά με απούσες χορδές, για να δώσω τη θέση μου σε ψηλή βελανιδιά χωρίς φύλλα. Μα δεν είναι φθινόπωρο. Κάνει ζέστη και δεν ακούω το ποτάμι να τρέχει. Είμαι σταγόνα τώρα και έχω μόνο μια φορά να προχωρήσω. Δε θέλω να γυρίζω πίσω, κι αυτό με βολεύει. Χοροπηδάω και πέφτω στο δέλτα. Γίνομαι λάσπη, ανακατεμένη με κλαδιά. Τα τυλίγω, να τα ζεστάνω μα αυτά πηδούν στο νερό για να ξεπλυθούν. Δεν είχα σκοπό να τα μολύνω, μόνο να τα αγκαλιάσω. Ήθελα. Είμαι κάστορας και τα χτυπάω με την ουρά μου για να φτιάξω φράγμα. Τώρα δεν πονάνε - μόνο ως λάσπη τα ενοχλούσα. Χτυπάω τα δύο μπροστινά δόντια μου δυνατά για να τα τεμαχίσω και αλλάζω σε καρότο στο στόμα λαγού. Γίνομαι λαγούμι και τα τοιχώματα μου φιλοξενούν εκείνον που πριν με καταβρόχθισε. Γκρεμίζομαι και γίνομαι πέτρινη σπηλιά, σπίτι αρκούδας. Πρώτα καφετιάς, ύστερα ιγκλού πολικής. Ζω στον πάγο σαν αρκούδα. Είμαι λευκή. Ελεύθερη. Μέχρι να ξανά αλλάξω μορφή.
Είμαι κλουβί και μέσα μου κλειδώνω όσους προσπαθούν να φύγουν. Δεν γνωρίζουν πως και γω προσπαθώ εναγωνίως να τους απομακρύνω. Καμία φορά, προσποιούμαι ότι ξεχνάω να κλειδώσω και τρέχουν μακριά μου. Πότε μοιάζει χαρούμενη η φυγή τους, πότε όχι. Φεύγουν μακριά και έχω την άδεια τους να μετατραπώ σε τσιγάρο στο στόμα μανιακού καπνιστή. Η ζωή μου φτάνει ως το φίλτρο για να τελειώσει. Με κάθε κλικ του αναπτήρα, ζω για είκοσι λεπτά το πολύ. Πεταμένη γόπα μεταλλάσσεται σε ψαλίδι που κόβει την κορδέλα της καινούργιας πόλης. Εκείνης που δεν υπάρχει. Είμαι χωριό, λεηλατημένο, καμένο, γεμάτο στάχτες. Με ξανά χτίζουν από την αρχή για να μετατραπώ σε χωράφι που οργώνεται από τους περαστικούς γιατί δεν έχει δικό του αφέντη. Δεν προλαβαίνω να τους πω , ότι εγώ είμαι αφέντης του εαυτού μου, μόνο προσποιούνται τον κάλλιστο ζευγολάτη. Και ύστερα είμαι κορνίζα εποχής για να θυμούνται τα παλιά και παίρνω την μορφή αυτού που θέλουν να μνημονεύουν - αγνοώντας την πραγματική δική μου.
Θέλω να επιστρέψω σε ό, τι είμαι, μα δεν μπορώ. Έχω αλλάξει τόσες μορφές και δεν μπορώ να ξανά γυρίσω στην αληθινή. Ίσως επειδή, ούτε και εκείνη ήταν η αληθινή. Μοιάζω να έχω κατάρα μεταμόρφωσης, ωσότου να βρω εκείνη την μορφή που πραγματικά δεν θα με αφήσει για κάποια άλλη. Ο χρόνος περνάει. Αλλάζω. Περιμένω. Επιμένω. Θα με βρω. Θα με ανακαλύψω. Και αν με μάθω, θα στο φωνάξω: « εδώ είμαι, έλα να με βρεις». Και αν δεν έρθεις, θα ναι επειδή και συ ακόμα μεταμορφώνεσαι στις δικές σου επιφάνειες. Μα μην αργήσεις πολύ. Στις μεταμορφώσεις μου, σα με βρήκα, έχασα την υπομονή μου. Εσύ τι θα χάσεις άραγε, αναρωτήθηκες ποτέ;

2 comments:

  1. "κατάρα μεταμόρφωσης;" πολύ καλό, πολύ όμορφο, πολύ γήινο...

    ReplyDelete
  2. Synexeis metamorfoseis... Nomizo se katalavaino... Mou thymise ena poiima pou exo grapsei. Mou arese poly to finale sou! xxxxxxxx

    ReplyDelete