Saturday, December 27, 2008

Χωρίς



Θέλω να γράψω για τις μέρες που έχουν χρώμα αλλά δεν έχουν μουσική.
Θέλω να γράψω για τις μέρες που έχουν μουσική αλλά δεν έχουν χρώμα.
Θέλω να γράψω για την γριά φιγούρα με το ασπρόξανθο μαλλί που περπατάει κουρασμένα στη βροχή αλλά δεν κάνω κίνηση να την αγγίξω.
Θέλω να γράψω για τις φορές που το χέρι μου θέλει να τρυπήσει το παρμπρίζ και να βρεθεί έξω από το αυτοκίνητο αλλά δεν προλαβαίνει πριν ανάψει πράσινο. Ως το μπράτσο.
Θέλω να γράψω για τις περιπτώσεις της βουτιάς στα mean reds της Holly Golightly.
Θέλω να γράψω για τη στιγμή που το “una noche de amor” καταλαμβάνει το ραδιοσταθμό κι όλα σταματούν να γυρίζουν και βάφονται μπλε.
Θέλω να γράψω για το δίχτυ μου το ατρύπητο, αυτό που σκαρφαλώνει πάνω από το κεφάλι μου και με κλείνει μέσα του.
Κάποιοι προσπαθούν να το σκίσουν με κουβέντες και δάχτυλα, μα τα ανοίγματά του παραείναι στενά.
Θέλω να γράψω για τότε που έπαιζα κρυφτό με την οργή και κατάφερνα να της κρυφτώ.
Θέλω να γράψω για τώρα που με γραπώνει απ’ τ’ αυτιά και με πετάει σε γωνίες δωματίων.
Θέλω να της πω ότι δεν με αφήνει ήσυχη.
Θέλω να γράψω για κάστρα της φαντασίας και νεραϊδοιστορίες της πόλης.
Θέλω να γράψω για τις φορές που το μισό δεν φτάνει και το λίγο είναι πολύ.
Και για κείνες τις άλλες που δεν μπορώ να μετρήσω τις ποσότητες.
Θέλω να τους γράψω να μου φέρουν πίσω τις μέρες χωρίς σύννεφα, μετρό, σουπερμάρκετ, αλλαγές λαδιών, επισκέπτες, τηλεκοντρόλ.
Θέλω να τους γράψω.
Θέλω να γράψω για την τέλεση συνωμοσιών ερήμην μου.
Θέλω να γράψω για την ένοχη χαρά μου όταν εγκαταλείπω ανθρώπους.
Θέλω να γράψω ότι λυπάμαι που τους λυπάμαι.
Θέλω να σκοτώσω το μυαλό μου μήπως προλάβω το δάμασμά του.
Θέλω να γράψω για τις φορές που δεν φτάνω.
Γι’ αυτές που δεν μου φτάνει. Συγγνώμη.
Θέλω να γράψω για τις φορές που χαμογελάω κρυφά χωρίς να ζητάω συγγνώμη.
Θέλω να γράψω για τη χαρά μου που σκουπίζω τους δρόμους που συνήθιζα να περιδιαβαίνω, αυτούς του Viva la Vida.
Θέλω να συνθέσω τον ύμνο της παρακμής.
Θέλω να γράψω για τη ζωή χωρίς κουκούλες και μάσκες.
Για τη ζωή χωρίς την απειλή όπλου.
Αλλά δεν τα καταφέρνω.

1 comment:

  1. para poly m' arese... "Θέλω να γράψω για την ένοχη χαρά μου όταν εγκαταλείπω ανθρώπους. Θέλω να γράψω για τις φορές που χαμογελάω κρυφά χωρίς να ζητάω συγγνώμη. Θέλω να γράψω για τη ζωή χωρίς κουκούλες και μάσκες.
    Για τη ζωή χωρίς την απειλή όπλου."

    ReplyDelete